استیلوئید چیست
استیلوئید چیست؟
استیلوئید (Styloid) یک بافت است که در ناحیه پشتی گلوی انسان وجود دارد. این بافت ریز، شبیه به یک مو، به شکل بیضی شکل می‌گیرد و به یک عصب حسی مهم برای حرکت و درد گلو متصل می‌شود. در برخی افراد، طول استیلوئید غیرطبیعی بلند است که به عنوان استیلوئید بلند (Eagle syndrome) شناخته می‌شود.
علت این عارضه دقیقاً نامشخص است اما برخی از عواملی که احتمالاً در بروز آن دخیل هستند شامل آسیب، التهاب، فشار و تحریک بافت استیلوئید در زمان رشد است. علائم استیلوئید بیشتر در افرادی که به بیماری الرژیک (آلرژی) یا بیماری‌هایی مانند فیبرومیالژیا یا پوکی استخوان ابتلا کرده‌اند، مشاهده می‌شود.
بعضی از علائم بیماری استیلوئید شامل دردهای گلویی، علائم طولانی‌مدت ناهنجاری خواب و درد سر، گوش و چشم می‌باشد. بعضی از بیماران نیاز به جراحی دارند تا استیلوئید شان کوتاه شود تا علائم آن تسکین یابند. به عنوان حلقه اول در تشخیص استیلوئید بیماری، معاینه بالینی از گلو با یک پزشک متخصص گلو، به عنوان جزء بررسی بیشتر، از جمله، استفاده از تصویربرداری شعاعی مغناطیس یا تشدید شعاعی مغناطیسی برای تعیین طول و ابعاد بافت استیلوئید می‌باشد.
تاریخچه استیلوئید
استیلوئیدها یا قلمکارها از ابزارهایی هستند که در ادارات، مدارس و دانشگاه‌ها استفاده می‌شوند. این ابزار ابتدا در سال 1892 توسط پلیکارپ فئودورویچ کوسیبا، یک مهندس معدن روسی، پیدا شد. در آن زمان، قلمکارها از مداد ساده تشکیل شده بودند و تنها برای نوشتن بر روی روغن پابرجا می‌ماندند. اما پس از این که لاسلو بیرو، مخترع مجارستانی، در سال 1938 یک استیلوئید با قبض پتنتی ثبت کرد، به دلیل جوهر خشکشاندن خود به چیزی شبیه به مداد غذایی تبدیل شد.
استیلوئید، ابتدا قابلیت نوشتن بر روی رویه‌های براق و یا براق ناپذیر مانند فیلم، چاپ و دفتر اعلامی درد بخشید، اما تحولات بعدی آن، شامل جوهر قابل ماحصل شدن از آن، تولیدکنندگان در سراسر جهان، و نرخ فروش آن، به گونه ای که به یکی از محصولاتی تبدیل شده که اکثر افراد روزمره با آن کار می کنند، باعث شد که تاریخچه طولانی استیلوئید را به وجود آورد.
یک ابزار قدیمی ولی بسیار پر کاربرد، استیلوئید ها به دلیل قدرت خشک شاندن بالا، سبب شده اند که به عنوان یک ابزار نوشتن، در صنایع مختلف قابل استفاده باشند. امروزه، استیلوئیدها با انواع مختلفی از جمله استیلوئید مایع، قلمکارهای رنگی و همچنین استیلوئیدهای روغنی، در بازار ارائه می شود. با توجه به اینکه استیلوئید ها از قدمت و تاریخچه مشخصی برخوردار هستند، آنها همچنان یکی از اجزای مهم و paradigm در دنیای مدرن تولید و نوشتار هستند.
علائم و نشانه‌های استیلوئید
استیلوئید یا دوشاخ سینه، بیماری ای است که با تورم بزرگ شده یکی از لوزه های حلقه تا بالای گلو جلوی گلوی فرد همراه است. علت این بیماری غیر معلوم است اما معمولا به دلیل ضعف سیستم ایمنی بدن یا التهابات مزمن مرتبط با آلرژی ها و عفونت های تنفسی ایجاد می شود. نشانه های استیلوئید شامل علائمی مانند سختی تنفس، سرفه، گلو درد، سر درد و خستگی است.
در بعضی از موارد ممکن است فرد دچار سرما خوردگی نیز شود و در طولانی مدت کیفیت زندگی او تحت تاثیر قرار گیرد. برخی از عوارض ناشی از استیلوئید شامل تنگی نفس، خلق و خوی ناامید کننده، سایش صدای صدادار، کاهش وزن، استفراغ و تب است.
هنگامی که استیلوئید یا دوشاخ سینه شناسایی می شود، درمان این بیماری معمولا شامل داروهای پادآری، استفاده از شیمی درمانی و در برخی موارد جراحی می باشد. همچنین فعالیت های فیزیکی، بهبود مخاط، آموزش صحیح سرفه، همراه با جلوگیری از مواد آلرژی زا و توقف سیگار در اختیار بیمار قرار می گیرد.
لازم به ذکر است که شناسایی درست و به موقع بیماری استیلوئید و شروع درمان موثر، می تواند باعث بهبود کیفیت زندگی فرد شود و عوارض بیماری را کاهش دهد. بنابراین باید در صورت بروز علائمی مانند تورم در منطقه گلو، تنفس سخت و علائم دیگر به پزشک مراجعه کرده و برای شناسایی و درمان سریع بیماری مورد بررسی و درمان قرار گیریم.
علل استیلوئید
استیلوئید یا استروژن شکستگی خودبخودی در بافت استخوانی است که معمولاً در زنان در سنین بعدی زندگی رخ می دهد. استیلوئید ممکن است به دلایل ژنتیکی، عوامل محیطی یا هر دوی آنها اتفاق بیفتد. عوامل ژنتیکی شامل وجود ژن های خاص است که بازتابی در ارتباط با استروژن دارند. عوامل محیطی شامل مصرف عمومی الکل و تدخین سیگار نیز در بروز استیلوئید موثر هستند.
بیماری های مزمنی نیز می توانند باعث استیلوئید شوند، از جمله بیماری های جدی مهم مانند دیابت، لوپوس یا بیماری های مزمن ریه. مصرف داروهای خاص نیز ممکن است باعث بروز استیلوئید شود. داروهای شامل کورتیکواستروئیدها، مثبت کننده های عظم، داروهای کم کردن پروتئین در ادرار و همچنین داروهای برای کاهش خطر جدید استیلوئید محور می شوند.
در بعضی موارد راندمان چیزی برای جلوگیری از استیلوئید ندیده می شود. در صورتی که بیماری به شکل بیماری دو جانبه فرایند بروز می کند، علائم و نشانه های بروز درد می تواند شدیدتر شود. علائم و نشانه های این بیماری شامل درد، مشکلات اسکلتی، وزن سنجی، مشکلات تنفسی و نقاط دردی جسم می باشند. پزشکان در قبال تشخیص بیماری فارغ از دلایل قرار می گیرند که بیمار را به جراحی بدهند.
تشخیص استیلوئید
وجود مشکلات در استیلوئید یکی از مشکلات شایع در بین افراد است. شاید بتوان گفت که این مشکل در یکی از هر ۲۰ نفر اتفاق می افتد. استیلوئید یک لوله باریک و پوشیده از بافت و عضلات است که از بینی تا گلوگاه گسترش می‌یابد. این ساختار نقش مهمی در فعالیت گفتاری و همچنین عملکرد تنفسی دارد.
تشخیص استیلوئید یک فرآیند پیچیده است که نیاز به انجام تست‌های تخصصی دارد. یکی از مهم ترین تستها برای تشخیص استیلوئید، انجام شدن آندوسکوپی است. در این روش، دستگاهی به صورت لوله با نور و دوربین به داخل گلوگاه وارد می‌شود و تصاویر آن کامپیوتری می‌شود. با این روش، فیلمی از استیلوئید گرفته می‌شود تا هر گونه تغییر در استیلوئید شناسایی شود.
تشخیص استیلوئید به دلیل شباهت علائم آن با برخی بیماری‌های دیگر نیز پیچیده است. برای مثال، سر درد، عفونت گلو، درد گلو و افتادگی صدای بیمار در برخی از بیماری‌های دیگر نیز دیده می‌شود. به همین دلیل، تشخیص دقیق و صحیح در صوت طولانی مدت بسیار مهم است.
درمان استیلوئید، بستگی به شدت نوع آن دارد. در بیشتر موارد، برای بهبود علایم استیلوئید، بهتر است از درمان های گرمایی بهره برده شود. این شامل مصرف دوپان، آرام‌کننده‌های هوایی و کم‌کردن فعالیت صوتی می‌شود. درمان های بزرگتر دارویی با مثبت پرداختن به علایم آن، و یا از طریق روش های جراحی روی استیلوئید بهبود پیدا می‌کنند. بهبود خوبی در بیشتر موارد رخ می‌دهد و شخص علایم خود را کنترل می‌کند.
روش‌های درمان استیلوئید
استیلوئید یک بیماری خودایمنی است که به دلیل تجمع پروتئین بتا آمیلوئید در اطراف بافت ها و اعضا، باعث خرابی و ضعف سلول‌ها شده و با افزایش زمان، باعث نارسائی اعضای حیاتی مانند قلب و کلیه‌ها می‌شود. درمان استیلوئید برای جلوگیری از تجمع پروتئین بتا آمیلوئید در موقعیت‌های متفاوتی انجام می‌شود. در این مقاله به بررسی روش‌های درمان استیلوئید می‌پردازیم.
1) داروی شیمی‌ای: برخی داروها مانند کورتیکواستروئیدها و داروهای ضد التهاب غیراستروئیدی مانند بی‌ال‌ال، کولشیسین، تالیدومید و روتوکسیماب می‌توانند از بار تجمع پروتئین بتا آمیلوئید کاسته و به برطرف شدن علائم بیماری کمک کنند.
2) درمان با ایمونوسوپرسیو درها: درمان با ایمونوسوپرسیو درهایی مانند تالیدومید و ریتوکسیماب، با کاهش فعالیت سیستم ایمنی و کاهش تجمع پروتئین بتا آمیلوئید در سیستم بدن کمک می‌کنند.
3) درمان با رادیوتراپی: این روش در درمان بیمارانی استفاده می شود که بیماری در اثر تجمع در ساختارهایی مانند قلب و کلیه‌ها باعث نارسایی آنها شده است. در این روش، با استفاده از یک لیزر و تزریق دارو به بدن بیمار، سلول‌های بیماری، به طور انتخابی منحرف شده و سیستم ایمنی بدن ضربه می‌خورد و با کاهش فشار بر روی اعضا، آنها زنده می‌مانند.
4) پیوند عضو: این روش در بیمارانی که به دلیل تجمع پروتئین بتا آمیلوئید، قلب یا کلیه‌ها در حال نارسایی هستند، استفاده می‌شود. در این روش، قسمتی از قلب یا کلیه که بیشترین تجمع پروتئین بتا آمیلوئید را دارد، با بخشی جایگزین شده و بدین ترتیب فشار بر روی قلب و کلیه‌ها کاهش می‌یابد.
استفاده از هریک از روش‌های درمانی برای بیماری استیلوئید، به میزان متفاوتی، قابلیت کاهش تجمع پروتئین بتا آمیلوئید در بدن بیمار را دارد. با مشاوره پزشک خود، بهترین روش برای درمان بیماری شما را بشناسید.